مواظبت ابزار های تربیتی مان باشیم !
برخی از بر خورد های تربیتی مان نابجا وبدون در نظر گرفتن اندازه طرف مقابل است وحتی مدام این نوع برخورد ها را تکرار می کنیم .
نتیجه آن چه می شود ؟ اینگونه برخورد ها ،هم به طرف مقابل آسیب می زند وهم به مرور ، ماابزار خودمان را از دست می دهیم .
نگاه کردن ما یک ابزار کنترل است ،ولی وقتی این ابزار را نابجا به کار می بریم ،مکرر وبی خود به کار می بریم ،این ابزار از دست می رود .
آن وقت برای کنترل باید فریاد بزنیم ! این فریاد را هم اگر بی حساب به کار ببریم ، دیگر فریاد هم به کار نمی آید .نباید اجازه دهیم ابزار های خودمان را با برخورد های نا درست از دست بدهیم .
بیشتر ما با این ندا بزرگ شدیم:
دوستت دارم اگر... دوستت دارم اگر... دوستت دارم اگر نمره کارنامه ات خوب باشد. دوستت دارم اگر دبیرستانت را تمام کنی. اوه، چقدر دوست دارم مردم بگویند پسرش دکتر شده.
و بدین ترتیب ما عملاً به تدریج باورمان می‌شود که می‌توانیم با رفتار خوب محبت بخریم، یا جایزه بگیریم، یا هر چیز دیگری را به دست آوریم. بعد هم با کسی ازدواج می‌کنیم که می‌گوید: «دوستت دارم اگر فلان چیز را برایم بخری».
اگر ما بتوانیم کودکان خود و نسل آینده را با محبت بدون قید و شرط و با انضباطی محکم و یکنواخت و بدون تنبیه بزرگ کنیم، این کودکان هرگز از زندگی یا مرگ نخواهند ترسید و دیگر لازم نیست بنشینیم کتاب هایی درباره مرگ و مردن بنویسیم.
❇️آدم عاطفی و سرویس دهنده همیشه مراقب احساسات، نیازها و درخواست های دیگران است .